સોમવાર, 13 એપ્રિલ, 2015

પત્રોનો પટારો, મારો લખાયેલો પત્ર - 5

મારી રામપ્યારી (મારી સાઇકલ),

મારી જીંદગીમાં મેં નક્કી કરેલા સપના પુરા કરવા માટે જ્યારે મારે આમથી તેમ દોડવું પડતું હતું ત્યારે પપ્પાએ મને તારા સ્વરૂપમાં જે ભેટ આપી છે એને હું ક્યારેય ભૂલી નહિ શકું. તું મારી જિંદગીનો એક અમુલ્ય હિસ્સો છે. તને પહેલીવાર જ્યારે દુકાનમાં પડેલી જોઈ ત્યારે જ મેં નક્કી કરી નાખ્યું હતું કે મારી આ કઠોર સફરની સાક્ષી તું જ બનીશ. જેમ કોઈ છોકરી સાથે પહેલી નજરનો પ્રેમ થઇ જાય એવી જ રીતે મને પણ તારી સાથે પ્રેમ થઇ ગયો હતો અને આજે પણ દિલથી તારી સાથે એટલો જ ઘરોબો છે.
આજે કોઈ પણ સાથે વાત કરવામાં જો ભૂતકાળની વાતો નીકળે તો એમાં તારો ઉલ્લેખ હું ચોક્કસપણે કરું છું કે મારી રામપ્યારી નાં હોત તો આજે કદાચ હું આટલી સફળતા નાં મેળવી શક્યો હોત. સંઘર્ષના એ દિવસોમાં તું મારી સાથે ગર્વભેર રહી છો જ્યારે મારા મિત્રો મને એમ કહેતા કે બધાય લોકો બાઈક કે ફોર વ્હીલ લઈને આવે છે અને તું આવી રીતે કોલેજમાં સાઈકલ લઈને આવે છે તો તને શરમ નથી આવતી ? તારા કલાઈનટ્સને મળવા જાય છે ત્યારે તને એમ નથી લાગતું કે એકદમ વ્યવસ્થિત શર્ટ-પેન્ટ ઇનશર્ટ કરેલા, અને શુઝ, અને સાથે એક નાનું એવું બેગની સાથે જ્યારે તું તારી સાઇકલ પર જતો હોય ત્યારે કેવો લાગતો હોઈશ ? ત્યારે તારા વિષે ખરાબ નહિ સાંભળી શકવાની ટેવવશ હું હસીને ફક્ત એટલો જ જવાબ આપતો કે અહિયાંથી ૧૨ કિલોમીટર દુર રહેલા મારા ઘરથી રોજ દિવસમાં ૨ વાર આ મારી સાઈકલ મને અહિયાં સુધી લાવે છે અને મારું બધું કામ પૂરું કરવામાં મારી મદદ કરે છે. આ મારી સાઈકલ નથી પણ મારી હોન્ડા સીટી છે, અરે આતો મારું પ્રાયવેટ જેટ છે જે મને રોજ અહિયાંથી ત્યાં અને ત્યાંથી અહિયાં પહોચાડે છે.
તારા ટાયરમાં ક્યારેક થતા પંચરને કારણે મારે ઘણીવાર મુશ્કેલી પડી છે પરંતુ તો પણ તે મારો સાથ કદી નથી છોડ્યો. બધાય દહાડા સુખના નથી હોતા, અરે માણસ પણ ક્યારેક માંદો પડી જાય છે તો તને પણ ક્યારેક પગમાં કાંટો કે ખીલી કે ધારદાર પથ્થરનો માર લાગી જાય તો એમાં કઈ તારો વાંક થોડો છે કે તારી પર ગુસ્સો કરું. તું પોતે ગમે તેવા રસ્તા પર એકદમ પાણીના રેલાની માફક સ્પીડમાં ચાલીને મને આરામ આપે છે તો મારી પણ એટલી જ ફરજ બને છેને કે હું પણ તારા એ બેરીંગને રેગ્યુલર ઓઈલીંગ કરું, તારા બોડીપાર્ટ્સને વ્યવસ્થિત ધ્યાન રાખું, તને એકદમ ચોક્ખી રાખું.

હું આશા રાખું છું કે તને પણ મારો સાથે ખુબ જ ગમ્યો હશે. બપોરની એ કાળઝાળ ગરમીમાં અને વરસાદના પાણીના કારણે જામ થઇ જતી તારી બ્રેકને પણ તે નજરઅંદાજ કરીને મને સાથ આપ્યો છે અને મારી મંજિલ સુધી પહોચાડ્યો છે. જેનો હું આખી જિંદગીભર તારો ઋણી રહીશ.
આજે પણ જ્યારે હું તારાથી આટલે બધે દુર છું ત્યારે મારા ભાઈને હું ચોક્કસ રોજે ફોન કરીને તારા વિશેના સમાચાર પુછુ છું કે એ તને બરાબર સાચવે છે કે નહિ, તારું વ્યવસ્થિત હું ધ્યાન રાખતો એમ જ રાખે છેને.
હું તને મારાથી ક્યારેય અળગી થવા દેવા માંગતો નથી. ક્યારેય પણ નહિ.
તારો હમસફર
રવિ.

પત્રોનો પટારો, મારો લખાયેલો પત્ર - 4

પ્રિય મિત્ર શ્રેયા,
જિંદગીના એક એવા મોડ પર તારો સાથ મળ્યો જ્યારે સમયના અભાવને કારણે જિંદગીમાંથી લોકોની બાદબાકી થતી જતી હતી. મારા છેલ્લા બર્થડે પર અચાનક તારો આવેલો એ પહેલો મેસેજ ભલે મેં ફોર્માલીટી સમજીને ઇગ્નોર કરી દીધો હતો પરંતુ ત્યારે મને એ નહોતી ખબર કે જીંદગી મને એક એવી દોસ્તી આપી રહી છે જેને મારે આખી લાઈફ માટે સાચવવાની છે. તારી આ કાજુકતરી જેવી મીઠી દોસ્તી મને શીરાની જેમ ગળે ઉતરી જશે એ નહોતી ખબર. પરંતુ આજે એ જ દોસ્તીને રોજેરોજ મમળાવ્યા કરું છું.
તારા હસતા ચેહરાની પાછળ કેટલી બધી તકલીફોના ડુંગરો છુપાવીને તે મારી સાથે એ રીતે દોસ્તી કરી છે જાણે દૂધમાં સાકર ભળી જતી હોય છે. મને પોતાના અસ્તિત્વ વિષે અને પોતાની પોઝીટીવ બાબતો અને સારાપણા વિષે વાકેફ કરનાર માત્ર તું જ છે શ્રેયા. લાઈફને હમેશા એક સંઘર્ષ અને રણમેદાન સમજીને લડનારી તું, અને તારા એ જ એટીટ્યુડમાંથી શીખીને મારી લાઈફ સામે બાથ ભીડનારો એ હું. ખરેખર સમય અને સંજોગોએ આપણને બંનેને સરખી રીતે જોડ્યા છે. એક એવું નિર્દોષ બંધન કે જેમાં કોઈ સ્વાર્થ નથી, કોઈ લેવડ-દેવડની આશા નથી કે કોઈ ઇચ્છાઓ નથી. ફક્ત અને ફક્ત પવિત્ર નદીની જેમ ખળખળ વહ્યા કરતો આ દોસ્તીનો સબંધ જે બસ જિંદગીભર વહ્યા કરવામાં જ માને છે કોઈ દિવસ પાણીની જેમ ક્યાય અટકીને વાસી થવામાં નથી માનતો કે દરિયાને મળવાની આશા નથી રાખતો.
ફેસબુક પર થતી તારી મજાક અને કમેન્ટથી હું માત્ર નિર્દોષ આનંદ જ લઉં છું. તને જાહેરમાં ઉતારી પાડવાનો મારો કોઈ જ ઉદ્દેશ નથી હોતો પણ જ્યારે પણ તારી સાથે કમેન્ટમાં ઝઘડતો હોવ છું ત્યારે એમ લાગે છે કે હું મારું બાળપણ ફરીવાર જીવી રહ્યો છું, જે બદનસીબે હું જીવી શક્યો નથી. લાઈફને અલગ મજાથી જીવવાનું તે મને શીખવ્યું છે શ્રેયા. માત્ર સમય પસાર કરવા માટેનું સાધન આ ફેસબુક મને તારા જેવી એક હમદમ દોસ્ત મેળવી આપશે એવું મેં કોઈ દિવસ સપનામાં પણ નહોતું વિચાર્યું.
આભાસી દુનિયામાંથી સમય કાઢીને ભલે આપણે કદી હકીકતે રૂબરૂ નાં મળી શકીએ પરંતુ દોસ્તીના એવા મજબુત તાંતણે જરૂર બંધાયા છીએ કે જે જિંદગીભર તૂટશે નહિ. એકબીજાને કોઈ તકલીફ આવે એટલે વગર મદદ માગ્યે બાજુમાં સલાહ-સુચન અને માર્ગદર્શન આપવા ઉભા રહી જતા આપણે બંનેને જાણે કોઈએ એકબીજાનું ધ્યાન રાખવાની જવાબદારી આપી હોય એવું લાગે છે.
તું હમેશા હસતી રહે અને ભગવાન તારી બધી ઇચ્છાઓ પૂરી કરે એવી મારી દિલથી દુવાઓ.
તારી જિંદગીનો ખાસ ગણી શકાય એવો મિત્ર
રવિ

રવિવાર, 12 એપ્રિલ, 2015

પત્રોનો પટારો, મારો લખાયેલો પત્ર - 3

લંગુરીયા જીગરીજાન દોસ્ત..
રવિરાજ અને દીપક.

૭ વર્ષ પહેલા બાળક બુદ્ધિમાં બંધાયેલી એ આપણી મિત્રતા આજે સમજણના એક એવા તબક્કે પહોચી ગયી છે જેને હવે તોડવી મારા મત મુજબ અસંભવ છે. ફક્ત અને ફક્ત તમારી બંનેની એ મિત્રભાવની સમજણના કારણે આજે હું પોતાને ખુબ નસીબદાર માનું છું.

તમારા બંનેની સાથે વિતાવેલો એ સમય, સુખ-દુખ, તમારી સાથે કરેલી મોજમસ્તી હું આટલે દુર હોવા છતાં પણ ભૂલી નથી શકતો. એ દિવસો ફરીવાર આવે એવી મનની ઈચ્છાઓ રાખ્યા કરું છું પરંતુ સમય સાથે ચાલવું જરૂરી હોવાથી એ ઇચ્છાઓ હમણા પૂરી પણ કરી શકતો નથી.
દોસ્તીનો સિદ્ધાંત કે મતલબ શું હોય એ તો મને ખ્યાલ નથી પણ હા જ્યારે પણ ફિલ્મ "યારીયા" નું પેલું ગીત " અલ્લાહ વારીયા" સાંભળું છું ત્યારે આંખોમાંથી પાણી નીકળી જાય છે જે પાણીમાં ૧% જ પ્રવાહી હોય છે બાકી ૯૯% તો લાગણીઓ હોય છે.

જીવનની દરેક પળમાં મારી સતત સાથે ઉભા રહેવા માટે, દરેક દુખને પોતાનું સમજીને મારા કરતા આગળ ઉભા રહીને એને સહન કરવા માટે, અને સતત સપોર્ટ કરવા માટે હું ભગવાનનો દિલથી આભાર માનું છું કે મને આવા દિલોજાન જીગરી દોસ્ત મળ્યા છે.
તમારા બંનેની દોસ્તી માટે તો હું ફક્ત અને ફક્ત એટલું જ કહીશ કે "એ દોસ્તી હમ નહિ તોડેંગે, તોડેંગે દમ અગર, તેરા સાથ ના છોડેંગે", " યારા તેરી યારી પે કુરબાન મેરી ઝીંદગી"
તમારો લંગુરીયો જીગરી,
કાનો (રવિ)

પત્રોનો પટારો, મારો લખાયેલો પત્ર - 2

યાદોના પોટલામાં રહેનાર.... 
ખુશી...
આપણી વચ્ચે રહેલા સબંધોના તાતણાં તૂટ્યાને આજે ૪ વર્ષ જેટલો સમય વીતી ગયો, આજે તારી અને મારી બંનેની જિંદગી કંઈક ઉત્તર-દક્ષીણ જેવી થઇ ગયી છે, સમય ફરી ગયો છે, પરિસ્થિતિ ફરી ગયી છે, છતાં પણ ક્યારેક ક્યારેક હૃદયના કોઈક ખૂણાની કબરમાં દાટેલી તારી યાદો બહાર આવીને મારી સામે ગોષ્ઠી કરવા બેસી જાય છે. હજુ પણ તારું એ નામ મારા હૃદયમાં ધબકતું હોય એવું લાગે છે. જ્યારે પણ કોઈ ગીતમાં, કોઈ વાક્યમાં, કે કોઈ વ્યક્તિના નામમાં તારા એ જ નામનો ઉલ્લેખ થાય છે ત્યારે મારો એ ભવ્ય ભૂતકાળ મારી નજર સામે આવીને કોઈ ફિલ્મની માફક ફરવા લાગે છે. જે નજર સામેથી હટાવવો એ મારી ક્ષમતાની બહારની વાત છે.
હજુ પણ મનમાં ક્યાંકને ક્યાંક એવો એહસાસ થયા કરે છે કે મારી લાઈફનો મને થયેલો તારી સાથેનો પ્રેમ હમેશ માટે અધુરો રહી ગયો, એ વાત મને આખી જિંદગી ડંખ્યા કરશે.
મારી આર્થીક પરિસ્થિતિને જોઇને તે કરેલા એ કઠોર નિર્ણયને આજે મારી સફળતાની ધાર આરામથી એ નિર્ણયની ગરદન કાપી શકે છે. એ સમયે મારા પર વિશ્વાસ નાં કર્યો, અને મારા વિશ્વાસની મજાક ઉડાડી દીધી, મારા પ્રેમને બસ માત્ર ને માત્ર સમય પસાર કરવા માટેનું રમકડું બનાવી દીધું પણ ત્યારે મારી પાસે બોલવા માટે એક શબ્દ પણ નહોતો અને આજે કદાચ મેં બોલેલા શબ્દો સાંભળવા માટે તારી પાસે એટલી હિંમત નથી. આજે એકવાત હું ચોક્કસ કહી શકું કે એ સમયે જે કારણથી તે મને તારી જિંદગીમાંથી કાઢી નાખ્યો હતો એ કારણને આજે હરાવીને તારી નજરમાં તો ચોક્કસપણે એક સકસેસફૂલ માણસ બની ગયો છું, અને આજે પણ હું તારા એ પ્રેમને નથી ભૂલ્યો કે જે તારા માટે ફક્ત અને ફક્ત ટાઈમપાસનું સાધન હતું.
હું તો હજુ પણ તને યાદ કરું છું. તારી સાથે વિતાવેલી એ ક્ષણોને યાદ કરું છું પરંતુ એ યાદોને, એ પ્રેમને, એ ક્ષણોને મારી અત્યારની જિંદગીમાં હવે કોઈ સ્થાન નથી. એ તો મેં દફન કર્યું છે મેં મારા હૃદયના કોઈક ખુણામાં રહેલી કબરમાં જેને આજે બહાર કાઢવું અસંભવ છે. છેલ્લે માત્ર એટલું જ કહીશ કે, "જ્યાં રહો ત્યાં ખુશ રહો, હંમેશા હસતી રહેજે, Have a great life ahead."
હું તારો જ હતો.. પણ હવે નથી એવો,
રવિ.

પત્રોનો પટારો, મારો લખાયેલો પત્ર - ૧

વ્હાલી અમી,
આજે ઘણા સમયે કોઈ દિવસ નાં થયો હોય એવો એહસાસ તારા અસ્તિત્વએ મને કરાવ્યો છે. આજે મારામાં રહેલા એ મૃત થઇ ગયેલા અસ્તિત્વને તે તારી લાગણીઓથી, તારા પ્રેમથી, તારી મૃદુતાથી, ફરીવાર સજીવન કર્યું છે. પરંતુ, આ તે આપેલા જીવનમાં તે મારા મનની લગામ જાણે તારા હાથમાં લઇ લીધી હોય એવું લાગ્યા કરે છે. જ્યારથી તારું અસ્તિત્વ મારામાં જીવતું થયું છે ત્યારથી તારા સિવાય બીજા કોઈ વિષે હું વિચારી શકતો જ નથી એવું લાગે છે. પણ તારો આ માલિકીભાવ મને મનના કોઈ ઊંડા ખૂણે ક્યાંકને ક્યાંક વ્હાલો લાગે છે. મારી દરેક નાની નાની બાબતોની સંભાળ રાખવાની તારી આ રીત જોઇને મારી અંદર કશીક નવી કુંપળ ફૂટી રહી હોય એવું મહેસુસ થાય છે.
કહેવાય છે કે "પ્યાર કા એહસાસ કરને કે લિયે પૂરી ઝીંદગીકી ઝરૂરત નહિ હોતી હે, ઉસકે લિયે તો સિર્ફ એક લમ્હા હી કાફી હોતા હે" બસ આવું જ કંઈક આજે મારા હૃદયમાં થયું છે. તારી સાથે કરેલી એ મધમીઠી વાતોમાં રહેલી એ કોઈક એક ક્ષણમાં જ મારા મનમાં, અંતરમાં, હૃદયમાં, ફક્ત અને ફક્ત એક જ નામ દોડતું કરી દીધું છે. અમી... અમી... અમી...
આજે તને સાચા હૃદયથી કંઈક કહેવા માંગુ છું. I am in love with you surely, deeply, madly..
I Love You Ami..
તારો અને ફક્ત તારો જ
રવિ.

બુધવાર, 8 એપ્રિલ, 2015

કથા કડી - ૨, ભાગ - ૩૩

ફેસબુકનો ઉપયોગ લોકો જસ્ટ ટાઈમપાસ કરવા માટે કરતા હોય છે, ફોટો શેર કરવા માટે કરતા હોય છે, જોક્સ, શાયરીઓ, કવિતાઓ શેર કરતા હોય છે. પણ એક મહિલાના મગજમાં કંઈક અલગ જ વિચાર ચાલતો હતો કે શું કોઈ એક વાર્તા લખીએ તો કેવું રે ? અને એ વાર્તા કોઈ એક વ્યક્તિ દ્વારા નહિ પણ ફેસબુકમાં રહેલા અને લખવા માંગતા હોય અને લેખક નાં હોય એવા લોકો દ્વારા મળીને થોડી થોડી વાર્તા લખીએ.
.
નીવારોઝીન રાજકુમારના આ આઈડિયાની પોસ્ટને ફેસબુકના લોકોએ સહર્ષ વધાવી લીધી અને જન્મ થયો એક "કથા કડી" નો કે જેમાં કોઈ વાર્તા કોઈ એક વ્યક્તિ પોતાના હિસ્સાની કડી લખી નાખે અને છેલ્લે અધુરી મૂકી દે અને ત્યાંથી કોઈ બીજી વ્યક્તિ શરુ કરે પોતાના અલગ વિચારો સાથે. આમ લોકોનો ઉત્સાહ વધતો ગયો અને લોકો જોડતા ગયા અને આજે મોટાપાયે ઘણા બધા લોકો કથા કડીના સભ્ય છે જે લોકો બધાના સહકારથી લખી શકે છે. આજે મારા હિસ્સામાં પણ એક કથા કડી લખવાની આવી છે જે મેં લખી છે.
.
અરે પણ આ શું છે કથાકડી કથાકડી કરે છે બધાય. નામ સાંભળવામાં તો સારું લાગે છે કંઈક નવું સાંભળ્યું હોય એવું. પણ છે શું ??
વત્સલભાઈને ફોન કર્યો, સમજાવો કે આ છે શું ? નીવાબેને કંઈક નવાજુની કરી છે એ નક્કી છે પણ કઈ ટપ્પો નથી પડતો. તરત જ વત્સલભાઈ એ સમજાવી દીધું અને તરત જ મગજમાં એક સ્પાર્ક થયો કે આ અનુભવ કરવા જેવો. જોઈએ તો ખરા કે લોકોના મગજ ક્યાં ક્યાં સુધી દોડતા હોય છે અને એ બધાની વચ્ચે હું ક્યા છું ? ચાલો કંઈક નવું ટ્રાય કરીએ.

લખવાની શરૂઆત કરવાનો રોમાંચ તો હતો જ પણ જ્યારે આગળની કડી ફાઈનલ થઈને આવી અને પછી પોતાના મુદ્દા કરવાના આવ્યા ત્યારે ગાડી ખોટવાઈ ગયી.. હહ્હા સાલું, ધારીએ એવું સરળ તો નથી હો બાપુ ! કેટલું વિચારવું પડે છે. મુદ્દા આપ્યા ત્યાં તો કોમેન્ટનો ઢગલો થયો કે ભાઈ આ ભૂલ છે, પેલી ભૂલ છે.. ત્યારે સમજાયું કે આ વસ્તુ લોઢાનાં ચણા ચાવવા જેવી છે. અશ્વિનભાઈની મદદથી કંઈક અલગ રીતે અને ટેકનીકલ રીતે પણ વિચારવાનું શરુ કર્યું જે મારે મારા પોતાના માટે પણ ખુબ જ કામમાં આવાનું છે. જે કઈ પણ લખું ત્યારે કંઈકને કંઈક લોચા રહી જ જાય, ત્યારે સાલું એમ થયું કે મહેનત માંગી લે તેવું કામ છે આ… સતત આખો દિવસ વિચારું ત્યારે સાંજે માંડ થોડુક લખી શકું. પણ જ્યારે કડી પૂરી થઇ અને અશ્વિનભાઈએ થોડા ઘણા સુધારા સાથે ફાઈનલ કડી મૂકી ત્યારે જોયું તો કંઈક અલગ જ રેસીપી તૈયાર હતી. ભૂલો કાઢીને જે મગજ પર બધાયે હથોડા માર્યા હતા એનાથી પથ્થરમાંથી એક કાચો હીરો તૈયાર થઇ ગયો. ધીમે ધીમે હવે કઈ રીતે રીયલ ડાયમંડ બનવું એ તરફ આગળ વધવા માટે સીડી મળી ગયી છે.
થેંક્યું સો મચ નીવાબેન એન્ડ ટીમ.

પાછળ રહી ગયેલી કડીઓ વાંચવા માટે અને રેગ્યુલર આવનારી દરેક કડીઓ વાંચવા માટે નીચે આપેલી લીંક પર ક્લિક કરો. :-
https://paragiclement.wordpress.com/category/%E0%AA%95%E0%AA%A5%E0%AA%BE-%E0%AA%95%E0%AA%A1%E0%AB%80/ 


બીજા દિવસે સવારે લોકલ ક્રાઈમ બ્રાંચ ઓફીસ, શાહીબાગ, અમદાવાદ ખાતે આવેલી પોલીસ ઇન્સ્પેકટર પરેશ ડોબરિયાની કેબીનમાં સપના અને સંયોગ પહોચી ગયા.
“હેલ્લો મી. સંયોગ, હેલો મીસીસ સપના. હાઉ આર યુ ? પ્લીઝ બી સીટેડ..” દિવ્યરાજ સિંગે તેમને આવકારી થોડી ઔપચારિકતા દાખવી.
સપના અને સંયોગ કૃત્રિમ સ્મિત સાથે સામે ગોઠવાઈ ગયા, સપનાને તો જાણે મનમાં બીક પેસી ગયી હતી જે એના ચેહરા પર સાફ દેખાતું હતું અને દિગ્વિજયના ધ્યાનમાં આ વાત તરત જ આવી હતી.
“હા તો, મી. સંયોગ તમને તો ખબર જ હશે કે રાજ્યના મંત્રી મી. યશપાલ પર હુમલો થયો છે, અને એની પૂછપરછ માટે જ તમને અહિયાં બોલાવેલા છે.” દીવ્યરાજે સીધી જ વાતની શરૂઆત કરતા કહ્યું.
“હા, મેં ન્યુઝમાં જોયું બે દિવસ પહેલા, ત્યારે ખબર પડી.” સંયોગે સ્વસ્થતાથી જવાબ વાળ્યો.
“ઓકે, મી. સંયોગ તમે તો હુમલાના દોઢ કલાક પહેલા જ કંઈક વાત કરેલી યશપાલ સાથે. તમારા ઘરનો ફોન નંબર કોલ-લીસ્ટમાં છે.”
“હા એ કોલ મારી પત્ની સપનાએ કર્યો હતો, જસ્ટ વાત કરવા માટે કે એમના માટે પ્રસાદી લેતા આવે એમ. કારણ કે સપના અને યશપાલ ઘણા ટાઈમથી સારા દોસ્ત છે અને હવે યશ્પલજી અમારા ફેમીલી-ફ્રેન્ડ પણ છે.” સંયોગે સાવધાનીથી જવાબ આપ્યો.
“ઓહ્હ આઈ સી ! ક્યાંક એવું તો નહોતું ને કે મી. યશપાલ ક્યા પહોચ્યા છે અત્યારે, એની જાણ મેળવવા માટે થઈને ફોન થયો હોય ?” દિગ્વિજય ખુંધુ સ્મિત કરીને પૂછ્યું.
“અરે સર, તમે કહેવા શું માંગો છો ?” સંયોગ થોડા થોડા ઊંચા અવાજે બોલી પડ્યો, ” કે હુમલો અમે કરાવેલો છે એમ? તમે અમારા પર એવો આરોપ કઈ રીતે મૂકી શકો, સાહેબ ? તમારી પાસે શું સાબિતી છે એની ?”
“સાબિતી તો સમય આવ્યે મળી જ જશે મી. સંયોગ. થોડા જ સમયમાં દૂધનું દૂધ અને પાણીનું પાણી થઇ જશે. બાય ધ વે, તમારા ઘરમાં બીજું કોણ કોણ છે ?” દિગ્વિજયે આગળ પૃચ્છા ચાલુ રાખી.
” જી અમે બંને,” આ વખતે સપના બોલી, “એ ઉપરાંત અમારા ઘરમાં બીજા ૪ નોકરો અને એક અમારી દીકરી છે સ્નેહા, જે વર્ષોથી અમેરિકાના એડીસનમાં રહે છે. ત્યાં મીડલસેક્સ કન્ટ્રી કોલેજમાં બી.ટેક. ભણી રહી છે.”
આટલું સાંભળતા જ દિગ્વિજયની આંખો ચમકી, કારણકે એને મળેલી માહિતી મુજબ રોહન પણ એડીસન જ ગયો હતો,
રોહન, એટલે યશપાલના પી.એ., તેના પ્રાઈવેટ આસિસ્ટન્ટનો દીકરો. યશપાલના હુમલા પહેલા તેને કરવામાં આવેલ ફોન-કોલ્સના લીસ્ટમાં એક નંબર આ રોહનનો પણ હતો. તેણે આ કોલ હુમલાના ૩ કલાક પહેલા કરેલો.
જોકે ટેલીકોમ કંપની તરફથી કોલ રેકોર્ડીંગ આવ્યું નહોતું એટલે દિગ્વિજયે દરેક પર શક કરવા સિવાય કોઈ રસ્તો નહોતો, અને આમ પણ આ લોકોના મગજ આવા જ હોય છે. બધાં નામો સાથે એણે રોહનની તપાસ કરાવી તો ખબર પડી કે રોહન હુમલાના બીજા જ દિવસે અમેરિકા જતો રહ્યો હતો. અમેરિકામાં એ પણ એડીસન જ ગયો હતો.
દિગ્વિજયને ત્યારે જ શંકા થઈ આવી હતી કે આવા સમયે રોહન અચાનક અમેરિકા શું કામ જતો રહે ? એટલે એણે એના તરફથી પૂછપરછ કરાવાની શરુઆત કરી દીધી હતી, એમાં સપનાની દીકરી પણ એડીસનમાં જ છે એવું સમજાતા ‘હવે કંઈક નવું જાણવા મળશે’ એવી લાગણી દિગ્વિજયને થઇ. એને શંકા ગયી કે અહિયાં કંઈક તો કનેક્શન હોવું જોઈએ. કદાચ એવું બની શકે કે આ કોઈ મોટું કાવતરું પણ હોય જેમાં કોઈ મોટા નામ પણ છુપાયેલા બહાર નીકળે, એટલે એ પછી એણે સંયોગ અને સપના, બંનેના પર્સનલ નંબર, ઘરના નંબર, અડ્રેસ, નોકરોના નામ અને સરનામાં વગેરે માહિતી લઇ લીધી અને બંનેને ત્યાંથી જવા દીધા.
.
સ્નેહા અહી અમેરિકામાં તાન્યા જોડે રહેવા આવ્યા પછી ધીમે ધીમે તેની સાથે સેટ થઇ ગયી હતી. સ્કુલ પૂરી કરીને તે કોલેજમાં બી.ટેક કરી રહી હતી, જ્યાં તેના ઘણા બધા ફોરેનર્સ ફ્રેન્ડસ હતા. જ્યારે પણ સ્નેહા આ લોકોની સાથે હોતી ત્યારે ઘરના બધાને ભૂલી જતી, અરે એને ત્યારે એની ફ્રેન્ડ જેવી તાન્યા પણ યાદ ન રહેતી. ફક્ત ને ફક્ત આ લોકો સાથે પાર્ટીઓમાં મજા ઉડાડતી. સ્નેહાને આ બધાની સાથે રહી રહીને દારૂ, સિગરેટ અને ડાન્સની સંગત લાગી ગયી હતી. તાન્યા ભલે ત્યાંના પશ્ચિમી વાતાવરણમાં ઉછરી હતી પણ તો યે તેનામાં ઠરેલપણું હતું. તેને સ્નેહની આ આદતોનો અંદાજ તો આવી જ ગયો હતો, અને તે સ્નેહાને સમજવાનો પણ પ્રયત્ન કરતી, સ્નેહા જો કે ત્યારે હા પડતી અને કહેતી કે, -હા હું બધું બંધ કરી દઈશ- પણ ફરી જ્યારે બધા ભેગા થાય ત્યારે એ બધા પ્રોમિસ તૂટી જતા અને ફરી પાછી એ જ મોજ મજા શરુ થઇ જતા. અને તાન્યાએ પણ આ બધી વાતો હજુ સુધી કોઈને કહી નહોતી.
.
સ્નેહાના કોલેજ ગ્રુપમાં એક ઇન્ડિયન પણ હતો જેનું નામ રોહન હતું. એ જ આ રોહન, જે યશપાલના પી.એ.નો દીકરો હતો. એકદમ હેન્ડસમ, સ્માર્ટ, ગુડ-લુકિંગ અને પોતાની લાઈફ પ્રત્યે થોડો સીરીઅસ પણ. ભણવામાં વ્યવસ્થિત અને વાત-વર્તન પણ એકદમ સભ્યતાથી કરતો પણ તો યે, એ પણ જ્યારે આ લોકોની સાથે હોય ત્યારે મોજમજા કરવામાં તે કશું બાકી નહોતો રાખતો. એ પણ બસ બધું ભૂલીને પાર્ટીમાં લાગી જતો. આખરે એ પણ જુવાન લોહી જ હતું. અને સંગતની અસર થોડી તો થાય જ.
.
થોડા જ સમયમાં રોહન અને સ્નેહા વચ્ચે સારી એવી દોસ્તી થઇ ગઈ. આ દોસ્તી પછી સ્નેહાની જીભ પર ફક્ત એક જ નામ રહેતું “રોહન”, તાન્યાને પણ આખો દિવસ રોહન વિષે જ વાતો કર્યે રાખતી. તાન્યાને તો રોહન પહેલેથી જ કંઈક અલગ સ્વભાવ વાળો જ લાગતો કે જેના પર વિશ્વાસ ન કરી શકાય. તાન્યા એને સમજાવાની કોશિશ કરતી પરંતુ આ તો સ્નેહા હતી, નવા જમાનાની મોર્ડન છોકરી જે અમેરિકા આવીને પુરેપુરી અહિયાંના રંગે રંગાઈ ગઈ હતી અને ફક્ત પોતાનું જ ધાર્યું કર્યા કરતી.
.
રોહન-સ્નેહાના સ્વભાવ એકમેકથી ઘણા જુદાં હતા, પણ કહેવાય છે ને કે ‘ઓપોઝીટ ઓલ્વેઝ એટરેકટસ્’. એમ રોહન પણ સ્નેહાની બેફીકર અદાઓનો દીવાનો બની ગયો, એનું અલ્લડપણું એને ગમવા લાગ્યું હતું. એ પણ હવે આ સંબંધને દોસ્તી કરતા કંઈક વધારે વિચારવા લાગ્યો હતો. સ્નેહાની સાથે રહેવાનો એક પણ મોકો રોહન છોડતો નહિ. જ્યાં પણ પાર્ટી હોય ત્યાં રોહન સ્નેહાની સાથે પહોચી જ જતો અને પછી પાર્ટીમાં દારૂની મહેફિલ માણીને પછી રોહન સ્નેહાને એના ઘરે મૂકી આવતો. અને ત્યારે તાન્યા કોઈને ખબર ના પડે એમ હળવેથી બારણું ખોલીને સ્નેહાને અંદર લઇ જતી અને સુવડાવી દેતી.
.
ધીમે ધીમે બંનેને એહસાસ થવા લાગ્યો હતો કે બંને વચ્ચે દોસ્તી કરતા કંઈક વધારે જ આકાર પામી રહ્યું છે. પણ હજુ સુધી બેઉમાંથી કોઈએ આગળ કઈ બોલવાની હિંમત કરી નહોતી. બસ માત્ર આંખોથી જ કામ ચાલી ગયું હોય એવું લાગતું.
.
પછી તો રોજ કોલેજ જવાના ટાઈમે રોહન સ્નેહાને ઘરે લેવા અને મુકવા પણ આવતો, પણ ક્રિશ્નાનેને આ બાબતે કઈ અજુગતું નાં લાગતું. જો કે એકવાર ક્રિશ્નાએ સ્નેહાને પૂછી પણ લીધું હતું કે, -એ છોકરો કોણ છે? અને સ્નેહાએ પણ શાંતિથી કહી દીધું હતું કે, -માસી એ મારો કોલેજ ફ્રેન્ડ છે અને એ પણ ઇન્ડિયન જ છે એટલે મને એની જોડે થોડું વધારે ફાવે એટલે આખો દિવસ હું મોટેભાગે એની સાથે હોઉ છું.
.
કોલેજમાંથી છુટ્યા પછી બંને જણા રોજે કોફીશોપમાં જઈને બેસીને કલાકો વાતો કર્યા કરતા, પોતાની લાઈફ વિષે, પોતાના ડ્રીમ વિષે. અને આ દરમ્યાન ક્યારેક ક્યારેક રોહન એની જોડે ફલર્ટ પણ કરી લેતો. સ્નેહાને ય મનોમન આ ગમતું. ક્યારેક કોફી-શોપથી સીધા કોઈ મુવી જોવા ચાલ્યા જાય અને છેક રાત્રે ઘરે જતા. દિવસ આખો આમને-આમ બસ બિન્દાસ્ત હરવા-ફરવાનું અને મોજમસ્તી કરવાની. પણ આ મોજમસ્તી પાછળ એક લવસ્ટોરી આકાર લઇ રહી હતી, જે કદાચ ત્યારે તો સ્નેહા કે રોહનને પણ ખ્યાલ નહોતો.
.
કોલેજમાં વિક-એન્ડમાં એ વખતે કંઈક ૩ દિવસની રજા હતી એટલે રોહને સ્નેહાને લઈને ક્યાંક ફરવા જવાનું નક્કી કરી નાખ્યું હતું જેથી તેની સાથે વધુ ને વધુ ટાઈમ સ્પેન્ડ કરી શકાય. રોહને તે દિવસે ત્યાંથી સેન્ટ્રલ પાર્ક જવાનો પ્રોગ્રામ કરી નાખ્યો હતો જે ત્યાંથી થોડે જ દુર ન્યુ યોર્ક સીટીમાં હતો.
સ્નેહા લાઈટ પિંક કલરનું ટોપ અને ડાર્ક બ્લુ કલરનું જીન્સ પહેરીને આવી હતી, વાળ એકદમ ખુલ્લા, અને માથે ડીઝાઈનવાળી રિબન પહેરેલી હતી. તે પણ એકદમ મસ્તીના મુડમાં હતી. બંને ગાડી લઈને નીકળી ગયા હતા, અને રોહને ગાડીમાં ઇન્ડિયન મ્યુઝીક શરુ કર્યું હતું.
” કિતના પાગલ દિલ હે, કૈસી યે મુશ્કિલ હે,
બેવજાહ કીસી પે એતબાર કરે,
જો ભી યહાં પ્યાર કરે, જીના દુશવાર કરે”
અને
” ધીરે ધીરે પ્યાર કો બઢાના હે,
હદ સે ગુઝર જાના હે”
આવા એક પછી એક ૯૦ના દશકના રોમેન્ટિક ગીતો વાગી રહ્યા હતા. રોહન પણ સાથે સાથે ગીત ગાતો ગાતો એક હાથ હલાવતો હતો જાણે હીરો ફિલ્મમાં હાથ હલાવીને હિરોઈનને કહેતો હોય એ રીતે. અને કાયમ ઈંગ્લીશ ગીતો સાંભળનાર સ્નેહા પણ તે દિવસે આ ગીતોને એકદમ એન્જોય કરી રહી હતી.
.
પાર્ક પહોચીને બંને જણા આજે એકદમ ચુપચાપ ચાલી રહ્યા હતા, બંને એકબીજાની રાહમાં હતા કે કોણ ક્યારે કંઈક બોલે. પણ હાલત તો પેલા ગીત જેવી હતી કે “ચુપ ચુપ ખડે હો જરૂર કોઈ બાત હે”.
ચાલતા ચાલતા બંને એક આઈસક્રીમ શોપ પાસે પહોચ્યા, સ્નેહાએ તરત જ આઈસક્રીમ લેવાનું કહ્યું. રોહને તરત જ બે આઈસ્ક્રીમ કોન લીધા અને સ્નેહા તો એકદમ મસ્ત મુડમાં આવીને આઈસ્ક્રીમ ખાવા લાગી, રોહન તે દિવસે સ્નેહાને પ્રપોઝ કરવાના ઈરાદા સાથે જ લાવ્યો હતો. કારણ, એને પણ અંદરથી એવું તો લાગતું જ હતું કે સ્નેહા પણ એને મનોમન પ્રેમ તો કરવા જ લાગી છે. મસ્તીમાં ને મસ્તીમાં રોહને સ્નેહાની આંખો પર પટ્ટી બાંધવાની વાત કરી. રોમાંચિત થયેલી સ્નેહા તૈયાર પણ થઇ ગઈ. અને રોહને તેની આંખો પર સાથે લાવે એક ખુબસુરત રેશમની પટ્ટી બાંધી દીધી અને પછી એને એક ખુલ્લા મેદાન પાસે લઇ ગયો.
થોડી વાર વીતી ગઈ. સ્નેહા બેચેન થઇ ઉઠી.
“રોહન, પ્લીઝ વોટ્સ ગોઇંગ ઓન ? હવે ખોલી નાખ આ પટ્ટી”
“જસ્ટ અ ફયુ મીનીટ સ્નેહા..પ્લીઝ, આઈ હેવ સમ્થીંગ ઈંટરેસ્ટીંગ” -રોહને મીઠાશથી જવાબ આપ્યો.
થોડીવાર પછી રોહને હળવેથી આંખો પરની પટ્ટી ખોલી અને સ્નેહાની આંખ સામેથી અંધારા દુર થયા. ત્યાં જ જમીન પર પથરાયેલા ગુલાબની ગોઠવણી કરીને ને મોટા અક્ષરોમાં લખેલું હતું “આઈ લવ યુ સ્નેહા”
સ્નેહા વાંચીને એટલી ખુશ થઇ ગયી કે તરત જ રોહનને વળગી પડી અને ઘણીવાર સુધી બસ એમને એમ જ ઉભી રહી જાણે રોહનને પોતાનામાં પુરેપુરો સમાવી લેવો હોય. થોડીવાર પછી હળવેથી રોહને પોતાનાથી અળગી કરી અને સ્નેહની ચિબુક પકડીને સહેજ ઉંચી કરીને પોતાના હોઠ સ્નેહાના હોઠ પર મૂકી દીધા. થોડી વાર માટે તો જાણે આજુબાજુની દુનિયા ભુલાઈ ગયી હોય એ રીતે બંને ખોવાઈ ગયા, અને પછી બંનેએ પાર્કમાં ખુબ જ મોજમસ્તી કરી, હર્યા-ફર્યા અને વિકેન્ડ પૂરું કરીને રૂટીન લાઈફમાં ગોઠવાઈ ગયા. આ પછી તો રોજેરોજ આ લવસ્ટોરી ખુબ જ મજબુત બનતી જતી હતી. બંને લવ-બર્ડ્સ એકબીજાની કંપની ખુબ જ એન્જોય કરતા અને સાથે કંઈક ને કંઈક પ્રોગ્રામ કર્યા જ કરતા.
.
એક દિવસ આવી જ રીતે પાર્ટી દરમિયાન સ્નેહાએ થોડો હદથી વધારે દારુ પી લીધો હતો અને રોહન પણ એની સાથે થોડો વધરે જ શરાબના નશે ઝૂમી ઉઠ્યો હતો. ગાડી સુધી પહોચતા સુધીમાં તો ૨-૩ વાર લથડાયા પણ હતા, એટલે સ્નેહાએ રોહનને ડ્રાઈવ કરવાની ના પાડી. અને તે રાત એ ગાડીમાં જ પસાર કરવાનું કહ્યું. રોહન પણ થોડો નશામાં જ હતો એટલે એણે તો જાણે વિદ્યાર્થી શિક્ષકનું કહ્યું માની રહ્યો હોય એ રીતે ડોકું ધુણાવ્યું. રાતની એ કાતિલ ઠંડીમાં, બહારની સ્ટ્રીટ-લાઈટના ઝાંખા પ્રકાશમાં એક ગાડીમાં બે યુવાન હૈયાઓ જાણે હિલોળા મારી રહ્યા હતા.ધુમ્મસ જેવું વાતાવરણ થઇ ગયું હતું અને રોહને પણ મુડ પારખીને એકદમ મદહોશ કરી દેતા ગીતના ટ્રેક શરુ કર્યા હતા.
“યે ધૂંવા ધૂંવા સા રેહને દો,
મુજે દિલકી બાત કહને દો,
મેં પાગલ દીવાના તેરા,
મુજે ઇશ્ક કી આગ મેં જલને દો”
ગીત સંભાળતા સાંભળતા આંખ મારીને તેણે સ્નેહા સામે નાજુકતાથી જોયું, અને સ્નેહા પણ આ સાંભળીને શરમાઈ ગયી.
“રોહન આજે તારા ઈરાદા મને ઠીક નથી લાગતા.” -થોડું હળવેથી મજાકના સુરમાં સ્નેહા બોલી.
“અરે યે મોસમ તો દેખો જાનેમન, ઇસ મોસમ કો આજ એસે ઝાયા નહિ હોને દેંગે”, કહેતા રોહને ફરી પાછી આંખ મીચકારી.
ત્યાં જ બીજું ગીત આવ્યું
” ભીગે હોઠ તેરે, પ્યાસા દિલ મેરા,
લાગે અબ્ર સા હા મુજે તન તેરા”
.
અને આ ગીત સાંભળીને રોહન ફૂલ મસ્તીના મુડમાં આવી ગયો. તે પોતાના હોઠ ધીમેથી સ્નેહા પાસે લઇ ગયો અને સ્નેહા હજુ તો કઈ બોલે તે પેલા તો રોહનના હોઠની ગરમી સ્નેહાને તરબોળ કરી ગઈ. ધીમે ધીમે શરીર પરથી એક એક કપડું નીચે સરતું ગયું અને બે યુવાન શરીર એકબીજામાં ઓગળતા રહ્યા, તે રાતે બધા જ બંધનો તૂટી ગયા.
.
સંતોષની ભરપુર પળો માણી ને સ્નેહા હજુ રોહનની છાતી પર માથું રાખીને પોતાની બધી જ ભૂતકાળની ઘટનાઓને વાગોળી રહી હતી અને રોહનને કહી રહી હતી, અને રોહન ફક્ત તેની વાત દરમિયાન હોકારો પુરાવતો રહ્યો. વહેલી સવારના પાંચ વાગી ગયા અને બંનેનો નશો પણ હવે ઉતરી ગયો હતો. એટલે ધીમે ધીમે ગાડી ઘર તરફ રવાના કરી.
ત્યાં તાન્યા તો ગુસ્સામાં જ હતી પણ અવાજથી કોઈના જાગી જવાના ડરથી ચુપચાપ દરવાજો ખોલી ને સ્નેહાને અંદર લઈને સુવડાવી દીધી. એનું ધ્યાન હજુ સ્નેહા પર જ હતું. સ્નેહાના ચહેરા પર આજે હળવી મુસ્કાન હતી. તેનાં મુખ પરની સંતોષની લાગણી જોઇને તાન્યાને કંઈક વધુ જ બન્યાનો એહસાસ તો થઇ ગયો, અને એણે સ્નેહાને પૂછી પણ લીધું એ બાબતે. પરંતુ સ્નેહાએ જાણે એની વાત ઉડાવી જ દીધી હોય એમ “નથી કહેવું જા” એમ બોલીને રજાઈ ખેંચીને સુઈ જ ગઈ.
.
બીજા દિવસે રોહનને ઘરેથી ફોન આવ્યો હતો કે એના પાપાની તબિયત બગડી છે. એટલે તે ઇન્ડિયા આવતો રહ્યો, અને પાપા સાજા ન થાય ત્યાં સુધી રોહને ઇન્ડિયામાં જ રહેવાનું નક્કી કર્યું. ૮-૧૦ દિવસમાં રોહનના પાપા સારા થઇ ગયા અને બીજા દિવસે એ લોકો પણ પાપના બોસ યશપાલ સાથે શિરડી જવા નીકળવાના હતા.
પણ તેનાં એક દિવસ પહેલાં જ રોહન પર સ્નેહાનો ફોન આવ્યો.
“હાય માય ડીયર હની ! હાઉ આર યુ ?” રોહને બધો પ્રેમ પહેલા વાક્યમાં ઠાલવી દીધો.
“રોહન ! આઈ વોન્ટ ટુ ટેલ યુ સમથીંગ..” સ્નેહા જાણે એની વાત સાંભળી ન હોય તેમ બોલી ઉઠી.
“યસ માય સ્વીટહાર્ટ, બોલને ઇન્ડિયાથી તારા માટે કઈ લેતો આવું? કે પછી બીજી કોઈ વાત છે? કે પછી ‘પેલી’ રાત પછી હવે તને મારા વિના ગમતું નથી? હા !!” રોહન એકદમ મસ્તીભર્યા સૂરમાં બોલ્યો.
“હું ખુબ જ એકલી પડી ગઈ હોવાનો એવો એહસાસ થયા કરે છે. તો પ્લીઝ તું બે દિવસમાં અમેરિકા આવી જા ને.
“અરે એમ હજુ હું નહિ આવી શકું સ્નેહા. મારે અહિયાં હજુ થોડું બીજું પણ કામ છે.” રોહને તેને સમજાવતા કહ્યું.
“જો તું પરમદિવસે અમેરિકા નહિ પહોચે તો હું તારી સાથે નહિ બોલું. તું મારી વાત નહિ માને? હું તને કેટલો પ્રેમ કરું છું. તો પણ તને ત્યાં મારા વિના કેમ ગમે છે? હું તને કહી દઉં છું હા, કે જો તું પરમદિવસ સુધીમાં નહિ આવે તો હું આત્મહત્યા કરી લઈશ”.
“હેય જાનેમન ! એવું નથી ડાર્લિંગ, તું સમજવાની કોશિશ કર. અને પ્લીઝ આવી ધમકીઓ નહિ આપ મને.” રોહન ઉચક સ્વરે બોલી ઉઠ્યો.
“હું ધમકી નથી આપતી રોહન. હું સાચું કહું છું. હું ન કરવાનું કરી બેસીશ.” સ્નેહા ગંભીર અવાજે બોલી.
રોહન મનમાં વિચાર લાગ્યો, કે સ્નેહા થોડી જીદ્દી તો છે જ અને જો કંઈક કરી બેસશે તો પ્રોબ્લેમ થઇ જશે એટલે મારે પરમદિવસે અમેરિકા જવા નીકળી જ જવું પડશે. તો હું કાલે હું યશપાલકાકા સાથે શિરડી ન જાઉં અને મારું અહીંનું કામ પતાવી દઉં તો પરમદિવસે શાંતિથી નીકળી શકું.
.
અને રોહને અમેરિકાની બીજા દિવસની ટીકીટ બુક કરાવી નાખી. શિરડી જવાના દિવસે રોહને યશપાલને ફોન કર્યો કે,
‘કાકા સોરી પણ હું આપની સાથે શિરડી તો નહીં આવી શકું. કોલેજનું એક અરજન્ટ કામ આવી પડ્યું છે, પણ આપ પ્લીઝ મારા માટે પણ પ્રાર્થના કરતા આવજો.’
બસ, આવી સામાન્ય વાત જ થઇ. અને એના થોડા કલાકમાં આવું બનશે એવું ક્યા ખબર હતી, અને રોહનને ટેન્શન સ્નેહાની વાતનું હતું. એટલે કોલેજમાં સબમીશન આપવાનું બહાનું કરીને એ બીજા દિવસે સવારે અમેરિકા જવા માટે નીકળી ગયો હતો.
.
દિગ્વિજયને અમેરિકાની ઇન્ટરપોલના ૨-૩ ઓફિસર્સ સાથે થોડા ફ્રેન્ડલી રીલેશન હતા એટલે એણે તેમને અનોફીશય્લી રીતે ચેક કરવાનું કહ્યું જેથી રોહન અને સ્નેહાની જાણકારી મળી જાય.
આ બાજુ સ્નેહા એની પંદર દિવસની પીકનીક રોહન વિના કરવા નહોતી માંગતી એટલે આવું નાટક કરીને રોહનને જલ્દીથી બોલાવી લીધો હતો અને પોતે ફ્રેન્ડસ જોડે નીકળી ય ગઈ હતી. રોહન જેવો અમેરિકા પહોચ્યો એટલે એણે તરત જ રોહનને પોતાની સાથે જોડાઈ જવા કહ્યું. થોડીવાર માટે તો રોહનને ખુબ ગુસ્સો આવ્યો કે એકબાજુ યશપાલકાકા પર હુમલો થયો છે, અને આ બાજુ સ્નેહાને આ પીકનીક વધારે મહત્વની લાગે છે. પરંતુ પછી વિચાર્યું કે સ્નેહાને ક્યાંથી ખબર હોય કે ત્યાં ઇન્ડીયામાં શું થયું છે. એણે તો બસ મારી સાથે સમય પસાર કરવા માટે જ આ નાટક કર્યું હતું. એટલે પોતાનો ગુસ્સો ભૂલીને એ પણ પછી સ્નેહા અને એના ફ્રેન્ડસને પીકનીકમાં જોઈન થવા માટે નીકળી ગયો.
.
આ બાજુ સપના અને સંયોગ ચિંતા કરી કરીને સાવ નિસ્તેજ બની ગયા હતા અને રડી રડીને આંખો સુકાઈ ગઈ હતી. એમણે સતત એ જ ચિંતા હતી કે પોતાની દીકરીને તો આ કોઈ સાથે કઈ કનેક્શન નહિ હોય ને ? આમાં કોઈ મારી દીકરીને તો નહિ સંડોવે ને ? રામ જાણે આ અમારી સાથે શું થવા બેઠું છે ? પોતાના હૃદયના કટકા જેવી દીકરી શાંતિથી પોતાની જિંદગી જીવી શકે એ માટે અમે અમારાથી અળગી કરી નાખી, છતા ય હજુ ભગવાન અમારી પરીક્ષા લેવાનું બંધ નથી કરતો..
— રવિ  યાદવ

નીરજા..

“બેટા ! હવે ૧૨ ધોરણ ભણી લીધું છે હવે આટલું ઘણુય. તારે ક્યા સાસરે જઈને કમાવા જવું છે, ઘર જ સંભાળવાનું છે ને. આપણા ગામથી કોલેજ ઘણી દુર છે, રોજે અપ-ડાઉન કરીશ તો મને રોજ ચિંતા રહેશે અને ડર પણ લાગે છે કે તને બહાર કોલેજમાં ભણવા માટે મોકલીશ અને કદાચ મારે બીજી દીકરી પણ ગુમાવવાનો વારો આવશે તો ?” આટલું બોલતા જ ધીરુભાઈની આંખોમાં પાણી આવી ગયું.

નીરજા પણ સમજી ગઈ કે પાપાની બીક વ્યાજબી હતી અને મનના કોઈક ખૂણે એને પણ થોડીક બીક તો હતી જ. આમ વાત યાદ કરતા જ નીરજાને તેની મોટીબેન અનન્યા યાદ આવી ગઈ અને એની આંખમાં પણ પાણી આવી ગયા. યાદ કરતા કરતા જ નીરજા ભૂતકાળમાં સરી પડી જ્યાં તેની કડવી યાદો દટાયેલી હતી.

૨ વર્ષ પેલાની વાત છે.

અનન્યા, ધીરુભાઈની મોટી દીકરી. રૂપ રૂપનો અંબાર અને ઉછાળા મારતું યૌવન જે ભલ-ભલાનું મન ડગાવી નાખે. ધીરુભાઈને સતત એની દીકરીની ચિંતા રહેતી કે ક્યાંક એની દીકરી કોઈકની લપેટમાં નાં આવી જાય. ગામમાં રહેતા યુવાન તો શું મોટા ગઢીયા લોકો પણ અનન્યાને જોઇને થોડી વાર માટે ઉભા રહી જતા અને પછી નિસાસા નાખતા કે શું રૂપ છે આ છોડીનું. ગામમાં રહેતા ભૂખ્યા વરુઓ આ હરણ જેવી કોમળ અનન્યાને કોળીયો કરી જવાની પેતરી જ ગોઠવતા રહેતા, પણ એમ અનન્યા કોઈને ગણકારે એવી નહોતી, સામે આવેલી પરિસ્થિતિનો સામનો નીડર બનીને કરી લેતી.

એક દિવસ સંધ્યા સમયે અનન્યા ખેતર જવા નીકળી, એ તો રસ્તે એકલી ધીમે-ધીમે ગીતો ગાતી ગાતી ચાલી જતી હતી, એવામાં જ ક્યાંકથી પેલા ત્રણ ભૂખ્યા વરુઓ ત્રાટક્યા. પાછળથી અનન્યાને દબોચી લીધી. મોઢા પર ડૂચો દઈને એને બાજુના ખેતરમાં ખેંચી ગયા. અનન્યાએ થોડી વાર માટે ધમપછાડા કર્યા, પણ પેલા ત્રણેયની એકસાથે રહેલી મજબુત પકડના કારણે એનું જોર ઝાઝું ચાલ્યું નહિ. ખેતરના એક ખૂણામાં તેને સુવડાવી દીધી અને ત્રણેય જણાએ ભેગા મળીને એક કુમળું ફૂલ પીંખી નાખ્યું. જેના સાક્ષી ફક્ત ઉપર રહેલું આકાશ અને નીચે રહેલી ધરતી હતા. ત્રણેય નરાધમો તરત જ ત્યાંથી ભાગી ગયા.

અનન્યા હજુ ખુલ્લા ખેતરમાં એમ ને એમ સુતી હતી
, કપડા ફાટી ગયા હતા, પગની વચ્ચેનો ભાગ લોહીથી ખરડાયેલો હતો. અનન્યા જાણે મરવા પડી હોય એવી હાલત થઇ ગઈ હતી. થોડીવાર ઉભા થવા માટે બળ કર્યું પણ એનામાં હિંમત જ નહોતી રહી કે કંઈ કરી શકે. કલાક સુધી એમ ને એમ મગજથી સુન્ન થઈને એકની એક જગ્યાએ એ જ હાલતમાં પડી રહી, ધીરુભાઈને ચિંતા થઇ એટલે એને શોધવા નીકળ્યા અને ત્યાંથી ચાલતા ચાલતા જોયું તો એક ખેતરમાં પડેલી એની દીકરી સામે એની નજર પડી. નજીક જઈને જોતા જ એ અજાણ નહોતા રહ્યા કે શું થયું છે પણ હવે તો એ પણ શું કરે ? જે થવાનું હતું એ થઇ ગયું. કોઈને ખબર નાં પડે એમ અંધારે પોતાની દીકરીને લઈને ઘરે આવી ગયા.

આખો દિવસ અનન્યા કંઈ જ બોલતી નહિ અને ચુપચાપ બેસી રહેતી. ક્યાય બહાર પણ જવાનું એણે બંધ કરી દીધું હતું અને બસ શૂન્યાવકાશમાં ચાલી ગઈ હોય એમ શાંતિથી મૂઢ અવસ્થામાં બેસી રહેતી. દિવસો નીકળતા જતા હતા પણ બાપને ચિંતા વધતી જતી હતી. એણે ગામમાં બદનામીના ડરથી આ વાત દાટી દીધી હતી પણ અનન્યાની નજર સામે એ ત્રણેય નરાધમોના ચેહરા જાણે પથ્થરની લકીરની જેમ છપાઈ ગયા હતા. એને હવે આ જિંદગી બેકાર લાગતી હતી
, સતત આપઘાતોના વિચારો આવ્યા કરતા.

એક દિવસ સામેથી ધીરુભાઈને કહ્યું કે “પાપા હું ખેતર જાઉં છું
, માં માટે ભાણું લઈને, તમે આવજો પાછળથી, માં ભૂખી થઇ હશે.” એમ કરીને નીકળી પણ રસ્તામાં એ જગ્યાએ પહોચતા જ જાણે એનું મગજ ફર્યું કે દોડીને એ જ ખેતરમાં રહેલા કુવા પાસે આવી અને ટીફીન અને તેમાં ભરાવેલી એક ચિઠ્ઠી ત્યાં મુકીને કુવામાં પડી ગઈ. બસ એણે શું કામ આપઘાત કર્યો હતો એ ફક્ત ધીરુભાઈના ઘરના લોકો જ જાણતા હતા અને બાકીના બધાય માટે તો આ વાત એક કોયડો જ બની ગયી હતી. લોકો ભાતેભાતની વાતો કરતા હતા પણ ધીરુભાઈએ દરેકના કડવા ઘૂંટ ચુપચાપ પી લીધા હતા.

નીરજાના મગજમાં રહેલી એ જ ભભૂકતી જ્વાળા હજુ શમી નહોતી. અનન્યાની આખરી ચિઠ્ઠીમાં એ ત્રણેય નરાધમોના નામ લખ્યા હતા જે ગામના જ હતા. ધીરુભાઈએ એને કંઈ કરવાની કે બોલવાની છૂટ આપી નહોતી એટલે નીરજા બને ત્યાં સુધી એ ઘટના ભૂલવાનો પ્રયત્ન કરતી પરંતુ અવારનવાર એ ઘટના આંખો સામે આવીને ઉભરાઈ જતી. નીરજાની જીદ આગળ ધીરુભાઈ જુક્યા અને નીરજાને શહેરમાં કોલેજ કરવા માટે જવાની મંજુરી મળી ગઈ. કોલેજ પૂરી કરીને એણે વકીલાતમાં એડમીશન લીધું અને વકીલ બની ગઈ. એના ગામની પહેલી વકીલ. પેલા નરાધમના ઘરે જઈને એને ધમકાવ્યો કે વર્ષો પહેલા તે મારી મોટીબેન જોડે જે કરતુત કર્યું છે એની માટે ભગવાન તને સજા જરૂર આપશે. ત્યારે તે કાળું બોલ્યો કે જા જા ! તારી પાસે શું સબૂત છે કે મેં કંઈ કર્યું હતું ?”
નીરજા થોડા ગુસ્સામાં બોલી કાળું તારા ઘરે પણ હવે તો દીકરી છે જ ને, જયારે પોતાના ઘરે રેલો આવશે ને ત્યારે ખબર પડશે કે એક સ્ત્રીની આબરૂ શું હોય છે.”

ધીરુભાઈએ શહેરમાં સારો છોકરો જોઇને એની સાથે નીરજાના લગ્ન કરાવી આપ્યા અને સુખેથી સંસાર ચાલતો હતો.

થોડા વર્ષો બાદ અચાનક કાળું નીરજાની ઓફીસમાં જઈ ચડ્યો, એના ચેહરા પરથી સ્પષ્ટ લાગતું હતું કે કંઈક અમંગળ બનેલું છે, પણ મહેમાન તરીકે નીરજાએ ક-મને કાળુંને અંદર બેસાડ્યો અને કારણ પૂછ્યું.

“નીરજા, મારી દીકરી, મારી…… મારીહેતલ….” એમ કરતા જ કાળું પોક મુકીને રડી પડ્યો.
“શું થયું તમારી હેતલ ને ? એ ઠીક તો છે ને ?” નીરજાએ ઉતાવળી થઈને પૂછ્યું.
“મારી હેતલને આપણા ગામનો જ પેલો લાખો ભરખી ગયો. ગઈકાલે બપોરે જ્યારે મારી દીકરી ઘરે એકલી હતી ત્યારે કોણ જાણે ક્યાંથી એ ઘુસી આવ્યો અને મારી દીકરી પર બ…… બલાત્કાર કર્યો.” કાળું રડતા રડતા જ બોલ્યો.
ઓહ માય ગોડ. પણ લાખો નામ સાંભળતા જ નીરજાના મન પર કંઈક બોજ લાગ્યો. એ એજ લાખો હતો જેણે થોડા વર્ષો પહેલા એની બેન અનન્યાની જિંદગી બરબાદ કરી હતી. આજે ૪૦ વર્ષનો થઈને હજુ પણ સુધર્યો નહોતો અને એના જ ભાઈબંધની દીકરીની જિંદગી બગાડી હતી.

નીરજાને હેતલ માટે ખુબ દુખ થયું, ભલે એ કાળુંની દીકરી હતી પણ હતી તો એક સ્ત્રી જ ને.. પણ કાળું માટે એને મનમાં વિચાર આવ્યો કે ભગવાન પણ લોકોના પાપનો ઘડો અહિયાં જ ફોડે છે. આજે કાળું બરાબરનો ફસાયો હતો.
નીરજા એ કહ્યું “તું સાક્ષી બની જા આપણે લાખાને જેલની સજા કરાવીશું, પણ મારું એક કામ કરી આપવું પડશે.”
કાળું બાપડો થઈને બોલ્યો, “તમે જે કહેશો તે કરીશ હું પણ મારી દીકરીની જિંદગી બરબાદ કરનાર એ નરાધમને તમે કાયદામાં ફસાવી દો.”

નીરજા એ હવે લાગ જોઇને કહી દીધું કે વર્ષો પહેલા મારી બહેન પર કરેલા એ અત્યાચારને પણ તારે જગજાહેર સ્વીકારવો પડશે અને તેમાં તારી સાથે લાખો અને જીગો પણ શામેલ હતા એ કોર્ટમાં બોલવું પડશે, અને સાથે લાખાએ તારી દીકરી સાથે કરેલા કુકર્મો પણ બોલવા પડશે જેનાથી લાખાને કદાચ ફાંસી પણ થઇ શકે છે અને તને અને જીગાને આજીવન કેદ.બોલ મંજુર છે ? મેં તને કહ્યું હતું કાળું કે ભગવાન સજા આપે જ છે પણ દરેકનો એક સમય હોય છે.

કાળું તો હવે પોતાની દીકરી સાથે થયેલા આવા હલકટ કામથી અનુભવી શક્યો હતો કે એક સ્ત્રીની આબરૂ શું હોય છે એટલે એણે હવે મનોમન નક્કી કરી નાખ્યું કે હું પણ મારા કરેલા પાપનું પ્રાયશ્ચિત કરીશ, કોર્ટમાં કેસ થયો, લાખાની અને જીગાની ધરપકડ થઇ, કાળુંએ પોતાની સાક્ષી આપી અને ગુનો કબુલ કર્યો, કોર્ટે લાખાને ફાંસીની સજા આપી અને કાળુંને અને જીગાને આજીવન કેદ.

આ જોઇને ધીરુભાઈની આંખોમાં આજે પાણી આવી ગયા હતા કે ભગવાને એને ન્યાય આપ્યો છે. ગુનેગારોને એની સજા આપી છે. પરંતુ, નીરજા હજુ ચિંતામાં હતી કે કાળું એના કરેલા પર પસ્તાય છે અને પોતાના કરેલા પાપની સજા તો ભોગવી જ રહ્યો છે, પરંતુ હવે એની પત્ની અને દીકરીને કોણ સાચવશે ? હેતલની પરિસ્થિતિ પણ હવે અનન્યા જેવી જ થઇ ગયી હતી પણ નીરજાએ એને શહેર બોલાવી લીધી સતત એનું કાઉન્સેલિંગ કર્યું અને એને એ ઘટનામાંથી બહાર કાઢી અને શહેરમાં જ એને ભણાવી, ગણાવી અને ડોક્ટર બનાવી અને સારું ઠેકાણું જોઇને પરણાવી દીધી.

કાળુની પત્નીને રહેવા, ખાવાનો ખર્ચો નીરજા જ પૂરો પાડતી અને એ પણ હવે ઘરડી થઇ ગઈ હતી અને પોતાના મૃત્યુની રાહ જોતી હતી અને ગામલોકો એને થતી એવી બધી જ મદદ કરી આપતા. કાળું પણ હવે ઘરડો થઇ ગયો હતો અને મૃત્યુની પ્રતીક્ષા કરતો હતો.


આમ, નીરજાએ પોતાની બહેનના ગુનેગારોને પકડીને સજા પણ અપાવી, માનવતાના ધર્મે પોતાના જ દુશ્મનની પત્ની અને દીકરીને સાચવીને એક દાખલો પણ બેસાડ્યો.